~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
...........................................................*ειδήσεις, νέα και ρεπορτάζ από τον χώρο της λογοτεχνίας
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αρχείο Καβάφη

Αρχείο Καβάφη
Η ηλεκτρονική έκδοση του Αρχείου Καβάφη είναι έργο του Σπουδαστηρίου και ιδιοκτησία του Ιδρύματος Ωνάση. Περιλαμβάνει όλα τα έργα του ποιητή και πλούσιο ανέκδοτο υλικό, όπως αυτό προκύπτει από την συνεχιζόμενη μελέτη του Αρχείου του. Περιλαμβάνει επίσης γενικές πληροφορίες για τον Καβάφη, αλλά και ειδικότερες για την πρόσληψη και απήχηση της Καβαφικής ποίησης παγκοσμίως.

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ - «Πάλεψε πλάι μου, κι εγώ θα σου χαρίσω τα όπλα όλα της ποίησής μου»




ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ // «Πάλεψε πλάι μου, κι εγώ θα σου χαρίσω 
τα όπλα όλα της ποίησής μου»

Σαν σήμερα, στις 23 του Σεπτέμβρη 1973, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Χιλιανός κομμουνιστής ποιητής, και ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ού αιώνα, Πάμπλο Νερούδα.
...
Εγώ θα μείνω με τους εργάτες να τραγουδήσω
(…) για των ψαράδων τον ωκεανό,
για το ψωμί των παιδικών μας αηδονιών,
και για την αγροτιά και για τ’ αλεύρι μας,
τη θάλασσα, το ρόδο και το στάχυ,
τους σπουδαστές, τους ναύτες, τους φαντάρους,
για όλους τους λαούς σ’ όλους τους τόπους,
για τη λυτρωτική τη θέληση
των πορφυρών λαβάρων της αυγής.
Πάλεψε πλάι μου, κι εγώ θα σου χαρίσω τα όπλα όλα της ποίησής μου…
Πάμπλο Νερούδα
...
(…) «Ποίηση και πάλη των τάξεων οι στίχοι μου», είχε πει ο ίδιος στο Συνέδριο των οπαδών της ειρήνης στο Μεξικό. «Οι στίχοι μου δε θέλουνε να υποταχτούνε στο αποκαρδιωτικό δράμα ενός κόσμου σε παρακμή, ούτε και στην αφηρημένη και βασανιστική λατρεία για προσκύνηση για ό,τι δε σημαίνει πια τίποτα το ζωντανό».
Ο Σεπτέμβρης του 1973
Στις 6 Σεπτέμβρη του 1973, ο χιλιάνικος λαός τιμά τον ποιητή του, στο Στάδιο του Σαντιάγο. Παρών και ο ίδιος, παρά την άσχημη κατάσταση της υγείας του. Στις 11 Σεπτέμβρη, με τις πλάτες των ΗΠΑ, εκδηλώνεται και επικρατεί στρατιωτικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον στρατηγό Πινοσέτ, που ανατρέπει την κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας η οποία διήρκεσε 1.141 μέρες. Ο Πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε πεθαίνει ηρωικά, υπερασπιζόμενος το προεδρικό μέγαρο. Τα γεγονότα επιδεινώνουν την υγεία του Νερούδα , που βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και στερούμενος και την ιατρική περίθαλψη. Πεθαίνει στις 23 Σεπτέμβρη.
Ο χιλιάνικος λαός, παρά τις σκληρές διώξεις, αψηφά την προειδοποίηση του καθεστώτος, να μη γίνει η κηδεία του Νερούδα δημόσιο γεγονός και συνοδεύει στην τελευταία κατοικία του τον ποιητή, τραγουδώντας τη Διεθνή και τον Υμνο της Unidad Popular. Η κηδεία του Νερούδα μετατρέπεται στην πρώτη αντίσταση του χιλιάνικου λαού στη χούντα του Πινοσέτ.
Ζωή γεμάτη ποίηση κι αγώνες
Γεννήθηκε στο Παράλ, στις 12/7/1904. Δίχρονος, με το σιδηροδρομικό πατέρα του, εγκαθίσταται στο χωριό Τεμούκο. Από μικρός διαβάζει φημισμένους Λατινοαμερικανούς και Ευρωπαίους συγγραφείς. Στο Γυμνάσιο, η καθηγήτριά του Γκαμπριέλα Μιστράλ, η πρώτη Λατινοαμερικάνα που πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας, τον μυεί στην κλασική ρωσική λογοτεχνία. Γυμνασιόπαιδο, ακόμα, δημοσιεύει ποιήματά του σε εφημερίδες και περιοδικά, με διάφορα ψευδώνυμα, αφού δεν του επιτρέπει ο πατέρας του. Ετσι υιοθετεί και το όνομα Νερούδα , από τον Τσέχο συγγραφέα Γιαν Νερούντα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νεφτάλι Ρικάρντο Ρέγιες. Σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο γαλλική φιλολογία και μετέχει στους φοιτητικούς αγώνες. Αφήνει το Πανεπιστήμιο για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Το 1923 δημοσιεύει το πρώτο του ποιητικό βιβλίο «Ηλιοβασιλέματα».
Το 1927 μπαίνει στο διπλωματικό Σώμα. Από το 1934-1937 είναι διπλωμάτης στην Ισπανία. Παίρνει μέρος στη μάχη του ισπανικού λαού. «Ο κόσμος άλλαξε κι έχει αλλάξει και η ποίησή μου», λέει κάπου. Το 1937 γράφει την ποιητική συλλογή «Ισπανία στην καρδιά». Το 1942 και το 1943 γράφει δυο «Τραγούδια αγάπης για το Στάλινγκραντ».
«Στα τέλη του 1943 ξαναγύρισα στο Σαντιάγο. Εγκαταστάθηκα στο σπίτι που απόκτησα με το σύστημα των δόσεων. Η χώρα μου δεν είχε αλλάξει: Τρομερή φτώχεια στις περιοχές των μεταλλείων και η κομψή κοινωνία που γέμιζε το Κάντρι Κλαμπ. Επρεπε ν’ αποφασίσω. Η απόφασή μου μού στοίχισε καταδιώξεις και στιγμές εκρηκτικές», γράφει ο Νερούδα . Στις 15/7/1945 οργανώνεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής, του οποίου εκλέγεται και γερουσιαστής.
Ο Νερούδα , επειδή καταγγέλλει τον εκλεγμένο και με τις ψήφους του ΚΚΧ Πρόεδρο Γκονσάλες Βιδέλα, διώκεται. Με εντολή του παράνομου πλέον ΚΚΧ, βγαίνει στην παρανομία. Διασχίζοντας τις βουνοκορφές των Ανδεων, περνά στην Αργεντινή. Με το διαβατήριο του φημισμένου Αργεντινού μυθιστοριογράφου Μιγκέλ Ανχελ Αστούριας, φθάνει στο Παρίσι. Οι Πικάσο, Ελυάρ και Αραγκόν φροντίζουν να του δοθεί πολιτικό άσυλο και γαλλικό διαβατήριο.
Το 1950 έγινε μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Επισκέπτεται πολλές φορές την ΕΣΣΔ, όπου τις εμπειρίες αυτής της περιόδου της ζωής του καταγράφει στο λυρικό ημερολόγιο «Τα αμπέλια και ο άνεμος». Στην ΕΣΣΔ γνωρίζει σπουδαίους Σοβιετικούς δημιουργούς και τον Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ.
Το 1951 τού απονέμεται το βραβείο «Στάλιν».
Ο Νερούδα , από το 1952 έως το 1957, ζει στην πατρίδα του. Στη δεκαετία του 1960, το ΚΚΧ απονέμει στον Νερούδα το μετάλλιο «Ρεκαμπάρεν» (η ανώτατη κομματική διάκριση στη μνήμη του πρωτοπόρου «οδηγητή» της εργατικής τάξης της Χιλής). Μετά τη νίκη της Λαϊκής Ενότητας στέλνεται ως πρέσβης στο Παρίσι. Η χιλιανή κυβέρνηση ζητά από τον ποιητή της να γυρίσει από το Παρίσι, για να βοηθήσει στις εκλογές της 4ης Μάρτη 1973. Αρρωστος, ήδη, επιστρέφει το Γενάρη του 1973.
«Εγώ θα μείνω με τους εργάτες να τραγουδήσω/(…) για των ψαράδων τον ωκεανό,/ για το ψωμί των παιδικών μας αηδονιών,/ και για την αγροτιά και για τ’ αλεύρι μας,/ τη θάλασσα, το ρόδο και το στάχυ,/ τους σπουδαστές, τους ναύτες, τους φαντάρους,/ για όλους τους λαούς σ’ όλους τους τόπους,/ για τη λυτρωτική τη θέληση/ των πορφυρών λαβάρων της αυγής./ Πάλεψε πλάι μου, κι εγώ θα σου χαρίσω τα όπλα όλα της ποίησής μου»…

__________________

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Το ζήτημα της ελληνικότητας με άξονα τα ποιήματά του Ανδρέα Εμπειρίκου

«Στροφές στροφάλων» 
(Ενδοχώρα, 1945, 
α΄ γραφή 1935-1936) 
και «Εις την οδόν των Φιλελλήνων» 
(Οκτάνα, 1980, α΄ δημ. 1963).


Είναι γενικότερα παραδεκτό ότι η λεγόμενη «γενιά του ΄30» δεν διαμορφώνει μια ενιαία και συνεκτική θεωρία περί ελληνικότητας, αφού τα μέλη της δεν έχουν κοινή αντίληψη για το ζήτημα. Στοιχεία «ελληνικότητας» εντοπίζονται συχνά στο λογοτεχνικό έργο αρκετών συγγραφέων . Στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας πολλοί ποιητές συμμετέχουν στην κυρίαρχη συζήτηση περί εθνικής αυτογνωσίας και δεν διστάζουν να διεκδικήσουν την «ελληνικότητα» σε θεωρητικό επίπεδο, ενώ την ίδια στιγμή την καλλιεργούν στο λογοτεχνικό τους έργο[1]. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος (19011975) είναι ο επίσημος εκπρόσωπος του κινήματος του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα και ο ποιητής ο οποίος την υποστήριξε και την προασπίστηκε σε μεγάλο βαθμό. Τα ποιήματά του «στροφάλων» (Ενδοχώρα, 1945, α΄ γραφή 1935-1936) και «Εις την οδόν των Φιλελλήνων» (Οκτάνα, 1980, α΄ δημ. 1963)[2] ,είναι χαρακτηριστικά δείγματα της πρώιμης και της ώριμης αντίστοιχα ποιητικής δημιουργίας του συγγραφέα και έχουμε μια εξέλιξη της ποιητικής του σε σχέση με τον Υπερρεαλισμό. Τα στοιχεία της ελληνικότητας που αναφέρονται και σχετίζονται με τα δύο ποιήματα συνδέονται με βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού χώρου, όπως την παράδοση, το γενικότερο ιδεολογικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, καθώς και τη γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα συγγραφικής παραγωγής.

Το ποίημα «Στροφές στροφάλων»[3] (πρώιμη φάση συγγραφικής παραγωγής) σχετίζεται θεματικά με τον ύμνο στην ελληνική ναυσιπλοΐα. Σε αυτό παρουσιάζεται μια υποχώρηση του υπερρεαλισμού, ο οποίος εμφανίζεται μόνο σε ορισμένους στίχους. Περιγράφεται ένας θαυμασμός προς το υπερωκεάνιο. Στην α΄ στροφή γίνονται αναφορές στις συμπληγάδες, στις σειρήνες (Οδύσσεια). Στη β΄ στροφή είναι φανερή η αγάπη του Εμπειρίκου για τη ναυτιλία και τη θάλασσα και η συγκίνηση για το κατόρθωμα των ανθρώπων, το υπερωκεάνιο. Στις γ΄και δ΄ στροφές έχουμε τη θεοποίησή του ( απόλαυση ανέμου, θαλασσοπούλια, φάλαινες, μυστήρια θαλασσών κ.ά.). Στις ε΄, στ΄ και ζ΄ στροφές δείχνεται πιο ρεαλιστικά η λειτουργία του με τη δύναμη των μηχανών του και τις στροφές των στροφάλων του. Στη η΄στροφή βαθαίνει το νόημα, όπως βαθαίνουν τα νερά καθώς προχωρεί το υπερωκεάνιο. Έχουμε ταύτιση ποιητή και σκάφους, επειδή για τους ναυτικούς τα σκάφη έχουν ψυχή. Στις θ΄και ι΄στροφές έχουμε την εξέλιξη του ταξιδιού που είναι συνεχές και δεν σταματάει, διότι ό,τι στέκεται είναι τέλμα και θάνατος.

Σε αυτό το ποίημα υποχωρεί η καθαρεύουσα, υπάρχει λογική ακολουθία και αλληλουχία, είναι έντονη η ερωτική και λυρική διάθεση και γίνεται έμμεση αναφορά στο στοιχείο της ελληνικότητας.

Στο ποίημα «Εις την οδόν των Φιλελλήνων» (ώριμη φάση συγγραφικής παραγωγής), αντίθετα, τονίζονται έντονα τα στοιχεία της ελληνικότητας και του πατριωτισμού, του ελληνικού τοπίου και του περιβάλλοντος χώρου, του χρόνου, του θανάτου, της ιδιαιτερότητας των Ελλήνων ως λαού, των αξιών του, οι οποίες τείνουν να γίνουν πανανθρώπινες, της δόξας τους κ.ά. Η αγάπη του ποιητή για την πατρίδα είναι ξεχωριστή και αυτό γίνεται με έναν μοναδικό τρόπο, αφού ο συγγραφέας καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο και με τη χρήση πλούσιων εκφραστικών μέσων να μας δώσει μια ιδιαίτερη περιγραφή του περιβάλλοντος ελληνικού χώρου χρησιμοποιώντας ως μέσο την άριστη χρήση της γλώσσας. Χαρακτηριστικά αναφέρει:
«…..για να γίνει μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμο εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».
Η γενιά του ’30 προσπάθησε να συγκεράσει την παράδοση με το μοντέρνο και να δώσει ένα πολιτισμικό πρόσωπο που θα μπορούσε να συνδιαλλαγεί σχετικά ισότιμα με τη Δύση. Εφηύρε την περίφημη «ελληνικότητα» που, σύμφωνα με τον Δημήτρη Τζιόβα, δεν είναι κατ’ αρχήν περιχαράκωση και εσωστρέφεια, αλλά διάθεση για ανάδειξη μιας ελληνικής αρχετυπικότητας, η οποία αναζητήθηκε εναγωνίως στον αρχαιοελληνικό μύθο, στο τοπίο του Αιγαίου, στη γλωσσική διαύγεια και η οποία περιελάμβανε και την προσπάθεια ανύψωσης του λαϊκού πολιτισμού. Κατέληξε όμως τη δεκαετία του ’60 σε έναν λιγότερο γόνιμο ελληνοκεντρισμό. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος έχει συνδεθεί με την ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα και αμφισβητήθηκε για όλα αυτά για τα οποία εξακολουθεί σήμερα να βρίσκεται στο προσκήνιο. Η νεότερη κριτική τοποθέτησε τον Εμπειρίκο στην κορυφή της ιεραρχίας του ελληνικού υπερρεαλισμού[4].
~~~~~~~~~~
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Beaton R., « Εισαγωγή στη Νεοελληνική Λογοτεχνία», Μτφ. Ε. Ζουργού- Μ. Σπανάκη, Εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1996.
Δανιήλ Χ., (επιμ), Ανθολόγιο Κριτικών Κειμένων για τη μελέτη της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ( 19ος και 20ος αιώνας), Εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2008.
Καγιαλής Τ., Ανθολόγιο Κριτικών Κειμένων για τη μελέτη της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ( 19ος και 20ος αιώνας), Εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2008.


ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ
http://eapilektoi.blogspot.gr/2011/04/30-30.html (ανάκτηση στις 28/02/17).
http://empirikos.blogspot.gr/ (ανάκτηση στις 10/03/17)
http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/genia-toy-1930-gr.html (ανάκτηση στις 02/04/17).

_______________
[1] Τ. Καγιαλής, Ανθολόγιο Κριτικών Κειμένων για τη μελέτη της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ( 19ος και 20ος αιώνας), σ. 359- 376, Εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2008.
[2] R. Beaton, « Εισαγωγή στη Νεοελληνική Λογοτεχνία», σ. 272, Μτφ. Ε. Ζουργού- Μ. Σπανάκη, Εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1996 & Χ. Δανιήλ (επιμ), Ανθολόγιο Κριτικών Κειμένων για τη μελέτη της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ( 19ος και 20ος αιώνας), σ.452, 455-457, Εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2008.
[3] Βλ. επίσης http://eapilektoi.blogspot.gr/2011/04/30-30.html (ανάκτηση στις 28/02/17).
[4] Βλ. http://empirikos.blogspot.gr/ (ανάκτηση στις 10/03/17) & http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/genia-toy-1930-gr.html (ανάκτηση στις 02/04/17).

*από τον: filologikos-istotopos.gr/

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Χαρά Θλιβέρη - "Ωδές Ασωμάτων"





   ΠΟΙΗΣΗ   


Σηκωνόμαστε το απόβραδο
Με τα χείλια στεγνά
Δυο χιλιάδες έντομα
Μας αγκιστρώνουν
Με δαγκάνες

Να κεντήσουμε
Τα νησιά μας
Σταυρώνοντας με πλέγματα
Τα χέρια και τα πέλαγα
Να προλάβουμε.

* Από τη συλλογή ποιημάτων Χ. ΘΛΙΒΕΡΗ, Ωδές Ασωμάτων, 2000