ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: Αντιστασιακός, ποιητής, πεζογράφος, και μεταφραστής έργων κυρίως της ρωσικής λογοτεχνίας - ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ - ποιητής, λαογράφος και μελετητής του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού

 Dionisis Vitsos 

ΑΘΗΝΑ

«Σκέβρωσα από το γράψιμο
και απ’ την αβάσταχτη μελαγχολία
που με καταδιώκει από το ’44
Στα δεκάχρονα από το θάνατό σου
αλησμόνητε Άρη Αλεξάνδρου
σηκώθηκα και πήγα στο Thiais
το μακρινό παριζιάνικο νεκροταφείο
για να προσκυνήσω τον τάφο σου,
Άρη, αξέχαστε φίλε
και δεν είδα μήτε φυλλαράκι
πάνω στην πλάκα που σκεπάζει το φέρετρό σου
γιατί κανείς
κανείς δεν θυμήθηκε την μαύρη ημερομηνία.
Και τώρα πια, αυτά τα κωλόπαιδα
οι φοιτητές μας
δεν ξέρουν ούτε το όνομά σου
ούτε τα βιβλία σου.
Άρη μου, ποιοι σ’ έχουν μισήσει πιο πολύ:
οι κομμουνιστές ή η μπουρζουαζία;»
ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ (1928-2003), "ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ"

«Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμιά πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. Έχοντας περάσει από τα ξερονήσια και τις φυλακές, νιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα, μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν εναντίον όλων των τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, εναντίον όλων των δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων.»

ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ(1922-1978), δήλωση το 1975.

[Ο ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη. Αντιστασιακός, ποιητής, πεζογράφος, και μεταφραστής έργων κυρίως της ρωσικής λογοτεχνίας. Από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες συγγραφείς, με πολύ σημαντικό μεταφραστικό έργο. To μοναδικό μυθιστόρημά του, Το Κιβώτιο (1975), αποτιμάται ως "ένα πραγματικά σημαντικό έργο" της νεοελληνικής πεζογραφίας.

Επί Μεταξά, είχε δημιουργήσει έναν όμιλο μαρξιστικού προσανατολισμού, ο οποίος συνέχισε τη δράση του μέχρι τα πρώτα χρόνια της Κατοχής. Το 1941, ο όμιλος προσχώρησε στη Φοιτητική Κομμουνιστική Οργάνωση (ΦΚΟ) η οποία σχετίστηκε με την Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) και εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων. Αποχώρησε πικραμένος από το ΕΑΜ Νέων το καλοκαίρι του 1942, έπειτα από τη διαγραφή τριών φίλων του και ηγετικών στελεχών της ΟΚΝΕ λόγω των "υπερεπαναστατικών" θέσεων τους, οι οποίοι ταυτόχρονα καταγγέλθηκαν από τους μέχρι τότε συντρόφους τους ως "χαφιέδες".

Έλαβε μέρος με μαύρο περιβραχιόνιο στη διαδήλωση του ΕΑΜ στις 3 Δεκεμβρίου 1944 (αρχή των Δεκεμβριανών) και κατόπιν κρυβόταν με την οικογένειά του σε καταφύγια για πολίτες. Αργότερα συνελήφθη αιχμάλωτος από τις βρετανικές δυνάμεις και στάλθηκε στο στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων στην Ελ Ντάμπα της Λιβύης από όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1945 και επέστρεψε στην Ελλάδα.

Εκεί κρυβόταν πάλι βγαίνοντας από το κρησφύγετό του μόνο μια φορά τη βδομάδα, προκειμένου να συναντηθεί με την τότε σύζυγο του Γιάννη Ρίτσου Καίτη Δρόσου, μετέπειτα σύζυγό του και μέλος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ. 

Συνελήφθη τον Ιούλιο του 1948 και εκτοπίστηκε στο Μούδρο της Λήμνου (1948-49). Ύστερα από τη διάρρηξη των σχέσεων του Τίτο με το ΚΚΕ, πολιτικοί εξόριστοι τον κατηγόρησαν για "ηττοπάθεια", αφού προειδοποιούσε την ομάδα συμβίωσης: "Οφείλετε να πείτε στον κόσμο ότι θα μείνουμε είκοσι χρόνια σε αυτόν τον βράχο και όχι να βαράτε φανφάρες. Ο καθένας να αποφασίσει τι θα κάνει εν γνώσει... . Δε νικήσαμε και μπορεί να ηττηθούμε".

Μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο (1948-49), όπου φοβούμενος ακρωτηριασμό και μόνιμη βλάβη από τα βασανιστήρια έκανε "δήλωση μετανοίας" την οποία αργότερα ανακάλεσε, και στον Άγιο Ευστράτιο (1950-51). 

Το 1951 έμενε στην Αθήνα, στο Δουργούτι (Νέος Κόσμος). 

Το 1953 καταδικάστηκε ως ανυπόταχτος στράτευσης, δηλώνοντας στο στρατοδικείο "κομμουνιστής", με αποτέλεσμα τη φυλάκιση του, είχε ως δικηγόρο τον Ηλία Ηλιού. Τέθηκε σε απομόνωση από τους υπόλοιπους πολιτικούς κρατούμενος, έως τουλάχιστον το 1956 και, τελικά, αποφυλακίστηκε με αναστολή ποινής το 1958.

Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967 διέφυγε στο Παρίσι όπου για να επιβιώσει έκανε διάφορες δουλειές. Το 1968 έγραψε κείμενο με το όνομα Αντίπας Νετραλίτης (neuter: ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, ουδέτερος δηλαδή) όπου έγραφε και υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη ως διέξοδο ενάντια της διαμάχης ΕΣΣΔ και Η.Π.Α .].

[Ο ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ είναι ποιητής, λαογράφος και μελετητής του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Μετά από καταδίκες του από τη Χούντα για "αδικήματα" του γραπτού λόγου διέφυγε κι έζησε για πολλά χρόνια στο Παρίσι. Πολέμιος των ακαδημαϊκών και του κατεστημένου ασχολήθηκε με το "περιθώριο" και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι "ήρωες" των βιβλίων του..

Έργα του: Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη (Αθήνα 1979), τα Ρεμπέτικα τραγούδια (Αθήνα 1968), τα Καλιαρντά (Αθήνα 1971), Kiosque grec, La Voiture grecque, Cages d'oiseaux, Moments en Grèce -Το ελληνικό περίπτερο, Αυτοκίνητο, Κλουβιά πουλιών και Στιγμές στην Ελλάδα- (Παρίσι το 1976),Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι (Αθήνα 1979), Το μπουρδέλο (Αθήνα 1980), Θεσσαλονίκη: η μνήμη μιας πόλης (Παρίσι 1982), Πτώματα, πτώματα, πτώματα (Αθήνα 1988), Ο μύσταξ (Αθήνα 1989), Ρεμπετολογία (Αθήνα 1990), Ο κουραδοκόφτης, Το άγιο χασισάκι, Υπόκοσμος και Καραγκιόζης, Ιστορία της Καπότας, Καπανταήδες και μαχαιροβγάλτες, οι Παροιμίες του υπόκοσμου (2003) και η ποιητική συλλογή το Ποτέ και τίποτα (1993). Έγραψε μονογραφίες για τους ζωγράφους Μοσχίδη, Πεντζίκη, Τέτση, Σικελιώτη και τους γελοιογράφους Μποστ και Καναβάκη. Το 1966 εξέδωσε το βιβλίο του Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης.

Με βασικό άξονα ότι ο ίδιος αποκάλεσε «λαογραφία του άστεως», το έργο του καταγράφει δομές, θεσμούς, τρόπους έκφρασης και αντικείμενα της ελληνικής λαϊκής υποκουλτούρας.

Σύμφωνα με τη διαθήκη του, το πτώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του πετάχτηκαν στους υπονόμους του Παρισιού].

[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: 
- ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
- ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
- ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Δείτε περισσότερες αντιδράσεις