MARIO VITTI
Φθινόπωρο 1973. Ήμουν είκοσι τεσσάρων ετών, μόλις είχα τελειώσει τη Νομική, είχα ολοκληρώσει το τμήμα γλώσσας της Casa d’ Italia κι είχα ήδη διαβάσει με το λεξικό ανοιχτό τον Ιστορικό υλισμό του Γκράμσι, είχα πάρει πρόσφατα διαβατήριο που μου αρνιόταν τα δύο προηγούμενα χρόνια η χούντα και είχα κερδίσει μια υποτροφία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα Φιλοσοφίας του Δικαίου στη Ρώμη.
Γλυκόπικρα συναισθήματα. Ο Αντώνης Καρκαγιάννης, που είχα δουλέψει μαζί του το προηγούμενο διάστημα, φοιτήτρια ακόμη, ως γραμματέας στα πρώτα τεύχη του Αντί, όταν έμαθε ότι θα φύγω μου έδωσε το τηλέφωνο του Μάριο Βίττι και επέμεινε να πάω να τον βρω. Έτσι κι έγινε.
Με τον Μάριο είχαμε μια σχέση ασύμμετρη, από άποψη ιδεολογική και προσανατολισμού, τα μαρξιστικά βιβλία που διάβαζα του φαίνονταν σχεδόν εξωφρενικά, αλλά κι εκείνος ήταν πολύ φιλολογικός, πολύ αστός και συντηρητικός, παρά τον κοσμοπολιτισμό και φιλελευθερισμό του, για τα οργισμένα νιάτα μου της εποχής εκείνης.
Όμως βλεπόμασταν αρκετά τακτικά, γνώρισα την Αλεξάνδρα, τα παιδιά, και τον ιδιαίτερο φίλο του, γλυκό Αντόνιο Σολάρο, την Καλλιάνθη και τα παιδιά τους. Μέναμε τότε στη Ρώμη σαν φοιτητές σε σπίτια με ένα κρεβάτι και δυο καρέκλες κι ήταν ωραία όταν μας καλούσαν άνθρωποι με κανονικές δουλειές και ζωή να φάμε το βράδυ μια pastasciutta μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και να συζητήσουμε για πολιτική. Αυτό γινόταν τακτικά κι έτσι, όταν επέστρεψα με τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, η φιλική σχέση διατηρήθηκε.
Η πρόταση του Μάριο να μεταφράσω την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας με βρήκε από κάθε άποψη απροετοίμαστη. Ως τότε είχα κάνει αρκετές μεταφράσεις αλλά όχι κι ένα τέτοιο βαθιά φιλολογικό και πολυσέλιδο βιβλίο. Τον ευγνωμονώ που με έβαλε σ’ αυτή την περιπέτεια, καθόλου εύκολη και ανεμπόδιστη, που μου εξασφάλισε τον Ε. Μοσχονά, διασώστη και φύλακα άγγελο των μεταφραστικών ατοπημάτων μου, που με επιμονή μυρμηγκιού μου έμαθε τα άλλα ιταλικά, εκείνα που χωρίς αυτή τη συνεργασία δεν θα είχα μάθει ποτέ.
Χτες, ειδωθήκαμε ξανά μετά από καιρό στην κλασική αίθουσα του Ιταλικού Ινστιτούτου, στην εκδήλωση που έγινε προς τιμή του, ο χρόνος ήταν λίγος αλλά η συγκίνηση πυκνή. Σαράντα χρόνια μετά από την πρώτη έκδοση της Ιστορίας του στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οδυσσέας το 1978, ξανάγινα για λίγο η νεαρή που συνάντησε τον Μάριο για πρώτη φορά στο Largo Argentina ένα φθινοπωρινό πρωινό, ανίδεη ακόμη για τη συνέχεια της μικρής αυτής ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου